Twee roeptoeters zaten op hoge scheidsrechterstoelen het publiek naar binnen te praten en ze hadden het druk! Viermaal een stampvolle kerk, viermaal een laaiend enthousiast publiek dat swingend in polonaise de kerk verliet onder het zingen van het Almens lijflied: "bun zo blie dat Almen besteet". Die ‘dorpsdans’ werd onder deskundige leiding aangeleerd tijdens de inburgeringsbijeenkomst met het advies ‘nooit, nooit, maar dan ook nooit je voormens los te laten!’

De burgervader had eveneens goede adviezen voor de nieuwkomers: doe overal aan mee maar vermijd een vrijwilligersburnout.

StAAT (Stichting Almens Amateurtheater) startte 2 jaar geleden voorzichtig: ‘We beginnen klein’ zei het productieteam tegen elkaar na 10 jaar stilte. Maar zowel de deelname van de Almenaren als de belangstelling voor de voorstellingen gingen alle verwachtingen te boven. Een vierde middagvoorstelling werd extra ingelast en was eveneens binnen no time uitverkocht. Teleurstelling bij veel mensen die graag waren komen kijken. Wellicht dat de filmopname nog in groter verband getoond gaat worden en alle kans dat dan Ons Huis weer volloopt met mensen…

Het thema was wel zó raak: import meets locals, met alle perikelen van dien. Iedere bewoner herkende zich op de een of andere manier in de types en scènes. Heel bewust is er gekozen om actuele nationale thema’s in dwarse met humor gebrachte situaties neer te zetten. Er werd gedemonstreerd voor ‘Meer, Meer, Meer’ als reactie op alles wat minder zou moeten: suiker, zitten, auto’s, enz. Zo ook de hele boze man die helemaal niet boos was maar ondertussen zowat uit zijn vel sprong omdat hij geintimidateerd werd, omdat hij een bril droeg, woorden in de mond gelegd kreeg want hij was verdorie helemaal niet boos! Of de woningnood die door de ambtenaar semitransparant werd uiteengezet omdat dat altijd beter was dan een dictatuur. En ondertussen speelde een volwassen liefde die ernstig gestoord werd bij hun pogingen elkaar te begrijpen door wandelaars, boshijgers en natuurliefhebbers. Het jonge stel had de handen vol om de tegenstelling tussen platteland en grote stad te overbruggen.

Zowel het decor als de gebruikte media waren van hoog niveau en voegden veel toe aan het mooie spel. Het grote koor en uitgebreide orkest lieten van zich horen in prachtige arrangementen van bekende liedjes.

Na afloop bij een drankje in een overvol Ons Huis hoorde je zulke mooie geluiden. Van nieuwkomers die zeiden dat ze zich zo welkom voelden, zij waren ook Almenaren. Van geboren en getogen Almenaren die zich en hun dorp herkenden. Zelfs de jeugd had plezier in de romance met struikelblokken, op die ene 8-jarige na die het ‘ranzig’ vond, er werd uiteindelijk toch gekust.

Op de site van DORP! stroomde het vol met leuke en waarderende reacties. En de vraag natuurlijk of er een vervolg komt…